Praten over een mogelijk co-ouderschap. Bijna ieder gesprek eindigt wel met dit onderwerp. Veel vrienden en familie bieden graag een luisterend oor voor hetgeen wat ons dagelijks bezig houdt. Onze omgeving gunt ons het geluk van een kind van harte en iedereen zit dan ook vol met vragen over een pad dat velen van hen nooit zullen bewandelen. Een vraag die tijdens elk gesprek weer terugkomt is, "wie wordt de vader?" Een logische vraag, toch? Je hebt notabene een vader en een moeder nodig om een kind te kunnen krijgen. De vraag wordt dan ook vanuit alle goede intenties gesteld. Wel zet het me aan het denken. De eerste keer dat iemand ons de grote vraag stelde, hadden wij het er zelf per slot van rekening niet eens concreet over gehad. Dit geeft maar even aan hoe belangrijk wij deze vraag eigenlijk vinden, naast alle andere vragen waar wij tegen aan lopen.
Zolang er nog geen kind is, staat het uiteraard nog niet vast wie de vader wordt. Het besluit wie er voor ons eerste kind gaat doneren is immers nog niet gemaakt. Wel zal ik er veel moeite mee hebben als iemand die vraag stelt zodra we wel een kind hebben. Dan krijgt deze vraag namelijk een hele andere lading. Deze voor de meeste mensen onschuldige vraag zal bij mij waarschijnlijk veel gemengde gevoelens opbrengen. Waarom is het zo belangrijk om te weten wie de vader wordt? Als op dit moment iemand vraagt wie er vader gaat worden, dan zijn wij het er beide over eens: Degeen van ons die het meest vruchtbaar blijkt te zijn zal doneren. We willen ten slotte de kans op een zwangerschap zoveel mogelijk vergroten. Maar vader... dat worden wij allebei!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten